إلى فلسطين
(صداع العالم)
الأكاديمي البروفيسور جيتون كلمندي، دكتوراه – كوسوفو / بلجيكا
في قلب العالم، جرحٌ مفتوح،
حيث السماء تبكي، والأرض تغرق،
فلسطين، اسمٌ يثقل الذاكرة،
كدمٍ على نسيج الأيام المحرمة.
هناك، تجتمع أحزان الأزمنة،
كل صرخة، كل نداء، كل صلاة منسية،
طفل لا يكبر، أم في صمت،
رجل يعانق الموت مع الفجر.
الحياة—حرّة، لكنها بلا قيمة،
عملة تسقط في يدٍ لا تمسك بها،
كل صباحٍ ينهض على رائحة القنابل،
والأمسيات لم تعد ترتدي لون الغروب.
لماذا يموت من يريد أن يعيش؟
لماذا لا تجد السلام مكانًا في هذه الأرض المقدسة؟
في الشوارع التي سار فيها الأنبياء بنورهم،
تسير الآن الظلال باحثةً عن مأوى تحت السماء.
لسنواتٍ طويلة،
تساكنَ الموت والحياة في فناءٍ واحد،
تشاركا الخبز،
وصارا شيئًا واحدًا—كالكلمة والصمت،
كالصلاة التي لم يعد أحد يسمعها.
فلسطين،
أنتِ الدم في عروق البشرية،
الصداع الذي لا دواء له،
لكن فيكِ قلب لا يعرف الاستسلام—
أملٌ يطفو بين الأنقاض،
كطفلٍ لا يزال يتعلم المشي.
الأكاديمي البروفيسور جيتون كلمندي، دكتوراه – كوسوفو / بلجيكا
يُعد جيتون كلمندي أحد أبرز الشعراء وأرفعهم مكانة في أوروبا. وُلد في مدينة بيا، كوسوفو، عام 1978، وقد ترك أثرًا عميقًا في الأدب المعاصر، ليصبح شخصية مهمة على الساحة الشعرية الدولية.
يشتهر كلمندي بشعره العميق، الفلسفي، والتأملي، حيث يتناول في كتاباته موضوعات مثل الهوية، والزمن، والحب، والتجربة الإنسانية. تُرجمت قصائده إلى أكثر من 42 لغة، ما يجعله من أكثر الشعراء الألبان ترجمةً في العالم.
نال كلمندي العديد من الجوائز والتكريمات الدولية، ويُعرف بلغة شعرية غنية، ورمزية عالية يحسن توظيفها في أعماله.
إلى جانب إبداعه الشعري، يعمل جيتون كلمندي أستاذًا جامعيًا في كلية AAB في بريشتينا، حيث ينقل معرفته إلى الأجيال الشابة. كما أنه عضو في أكاديمية العلوم والفنون الأوروبية، وله دور بارز في الترويج للأدب الألباني على المستوى العالمي. ويُعد من أبرز الكُتّاب الذين أسهموا في تطوير الشعر المعاصر، وتركوا إرثًا مهمًا في حقل الأدب.
Acad. Prof. Jeton Kelmendi PhD, Kosovo-Belgium
Jeton Kelmendi is one of the most renowned and esteemed poets in Europe, born in Peja, Kosovo, in 1978. He has made a profound impact on contemporary literature, becoming an important figure in the international poetic scene. Kelmendi is known for his deep, philosophical, and reflective poetry that explores themes such as identity, time, love, and the human experience. His poems have been translated into over 42 languages, making him one of the most translated Albanian poets in the world. Kelmendi has won numerous awards and received international recognition for his work. He is known for his rich language and the symbolism he brings to his writings.
In addition to his poetic work, Jeton Kelmendi is also a professor at AAB College in Prishtina, where he shares his knowledge with younger generations of students. He is a member of the Academy of Sciences and Arts of Europe and plays a significant role in promoting Albanian literature globally. Kelmendi is also one of the writers who has contributed to the development of contemporary poetry and has left an important legacy in the field of literature.
TO PALESTINE
(The World’s Headache)
At the heart of the world, an open wound,
where the sky weeps and the earth floods,
Palestine, a name that weighs heavy,
like blood on the fabric of forbidden days.
There, the sorrows of all times are gathered,
every scream, every cry, every forgotten prayer,
a child who never grows, a mother in silence,
a man embracing death with the dawn.
Life—so free, yet so worthless,
a coin that falls into no one’s hands,
each morning rises with the scent of bombs,
and evenings no longer wear the color of sunset.
Why must those who wish to live be the ones who die?
Why can’t peace find a place in this sacred land?
On the streets where prophets once walked with light,
now shadows wander, seeking shelter beneath the sky.
For so many years, life and death
have lived in the same courtyard, shared the same bread,
become one—like word and silence,
like a prayer no longer heard.
Palestine,
you are the blood in humanity’s veins,
the headache that finds no cure,
but within you beats a heart that won’t surrender—
a hope drifting among the ruins
like a child still learning how to walk.
Pristina April 22. 2025
PALESTINËS
(Kokëdhimbja e botës)
Në zemrën e botës, një plagë e hapur,
aty ku qielli qan dhe toka përmbytet,
Palestina, emër që peshon rëndë,
si gjaku në pëlhurën e ditëve të ndaluara.
Aty janë mbledhur dhimbjet e të gjitha kohëve,
çdo britmë, çdo vaj, çdo lutje e harruar,
një fëmijë që nuk rritet, një nënë që hesht,
një burrë që përqafohet me vdekjen në mëngjes.
Jeta, sa e lirë, aq e pavlerë,
një monedhë që bie në duart e askujt,
çdo mëngjes lind me erën e bombave,
dhe mbrëmjet s’kanë më ngjyrë perëndimi.
Pse duhet të vdesin njerëzit që duan të jetojnë?
Pse paqja nuk mund të zë vend në këtë vend të shenjtë?
Në rrugët ku profetët kanë ecur me dritë,
tani ecën hije që kërkojnë një strehë nën qiell.
Për kaq shumë vite, jeta dhe vdekja
rrojnë në të njëjtin oborr, ndajnë të njëjtën kafshatë,
bëhen një, si fjala dhe heshtja,
si lutja që nuk dëgjohet më.
Palestinë,
je gjaku në damarët e njerëzimit,
je kokëdhimbja që s’merr shërim,
por në ty rreh një zemër që nuk dorëzohet —
një shpresë që endet midis rrënojash
si një fëmijë që ende mëson të ecë.
Prishtinë me 22 prill 2025
